Prolog: Rana

Jeden dzień...

Jedna chwila...

Tracimy kogoś bliskiego i zaczynamy myśleć co by tu zrobić, żeby poczuć się jakoś lepiej.

Myślimy o zemście. Ona nami kieruje, ona jest naszą siłą i jedynym przyjacielem podczas treningów, a następnie podczas Igrzysk. Tylko ona trzyma Cię przy życiu i tylko ona jest w stanie Ci pomóc. Doprowadzi do celu.

Nie ma czasu na sen, trening, trening i jeszcze raz trening. Nie można spać, bo w kółko widzi się tę twarz, ten jej martwy wyraz.

Tylko uważaj, bo jak Cię to całkiem pochłonie stracisz coś o wiele cenniejszego.